ผลการจัดกิจกรรมแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์โดยใช้กระบวนการแก้ปัญหาตามแนวคิดของโพลยา รายวิชาสถิติ ของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 สาขาการตลาดดิจิทัล คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์
คำสำคัญ:
ความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์, กระบวนการแก้ปัญหาตามแนวคิดของโพลยา, สถิติบทคัดย่อ
การวิจัยนี้ครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลการจัดกิจกรรมแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์โดยใช้กระบวนการแก้ปัญหาตามแนวคิดของโพลยา รายวิชาสถิติ ของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 สาขาการตลาดดิจิทัล คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์ กลุ่มเป้าหมาย คือ นักศึกษาชั้นปีที่ 1 สาขาการตลาดดิจิทัล คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์ ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2566 จํานวน 12 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบประเมินความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์โดยใช้กระบวนการแก้ปัญหาตามแนวคิดของโพลยา (polya) วิเคราะห์ความตรงจากผู้เชี่ยวชาญจำนวน 3 ท่าน ได้ค่า IOC ระหว่าง 0.67 ถึง 1.00 และความเชื่อมั่นโดยการหาค่าสัมประสิทธิ์แอลฟา ของครอนบาค (Cronbach) ได้ค่าเท่ากับ 0.762 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และคะแนนพัฒนาการสัมพัทธ์
ผลการศึกษาพบว่า นักศึกษาชั้นปีที่ 1 สาขาการตลาดดิจิทัลที่ผ่านการใช้กระบวนการแก้ปัญหาตามแนวคิดของโพลยาในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์มีคะแนนเฉลี่ยหลังเรียน (µ = 13.92) สูงกว่าก่อนเรียน (µ = 10.29) และได้คะแนนเฉลี่ยพัฒนาการสัมพัทธ์เท่ากับ 63.50 ซึ่งมีพัฒนาการอยู่ในระดับสูง
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560) ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลาง กลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์ (ฉบับ ปรับปรุง พ.ศ. 2560) ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
กรแก้ว อินทรมงคล, สุรีรัตน์ อารีรักษ์สกุล ก้องโลก, และวินิจ เทือกทอง. (2566). ผลการจัดกิจกรรมการเรียนรู้แบบร่วมมือด้วยเทคนิค TAI ร่วมกับกระบวนการแก้ปัญหาของโพลยา ที่มีต่อความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์ และทักษะการทางานร่วมกัน เรื่อง เลขยกกำลัง ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนสอาดเผดิมวิทยา จังหวัดชุมพร. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี, 13(2), 72-81.
กิตติยา วงษ์ขันธ์. (2561). การออกแบบการวิจัย รูปแบบการวิจัยเชิงปริมาณ การกำหนดตัวอย่างและการวิเคราะห์ข้อมูล. https://www.ubu.ac.th/web/files_up/08f2019050616142231.pdf
เกียรติสุดา ศรีสุข. (2552). ระเบียบวิธีวิจัย. เชียงใหม่: โรงพิมพ์ครองช้าง.
เฉลิมวุฒิ คำเมือง. (2566). คณิตศาสตร์ในศตวรรษที่ 21 Mathematics in the 21st Century. https://math.bru.ac.th/คณิตศาสตร์ในศตวรรษที่-21-mathema/
ณัฐกฤตา ห้วยทราย, นงลักษณ์ วิริยะพงษ์, และมนชยา เจียงประดิษฐ์. (2564). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้ตามกระบวนการแก้ปัญหาของโพลยา ที่ส่งเสริมความสามารถในการแก้โจทย์ปัญหาทางคณิตศาสตร์เรื่อง สมการเชิงเส้นตัวแปรเดียวของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 32(2), 120-132.
พรพิมล ตรีศาสตร์ และสิทธิพล อาจอินทร์. (2566). การพัฒนาความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์และสมรรถนะการรวมพลังทำงานเป็นทีม โดยใช้การจัดการเรียนรู้แบบกิจกรรมเป็นฐาน ร่วมกับ แนวคิดห้องเรียนกลับด้านของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. Journal of Roi Kaensarn Academi, 8(5), 146-164.
วรางคณา บุญครอบ. (2553). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและเจตคติต่อการเรียนคณิตศาสตร์เรื่อง โจทย์ปัญหาการบวก ลบ คูณ หาร ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 ที่ได้รับการสอนโดยใช้ วิธีการแก้ปัญหาตามขั้นตอนของโพลยากับเทคนิค KWDL ของคารร์(Carr) และโอเกิล (Ogle). Paper presented at the การประชุมวิชาการมหาวิทยาลัยกรุงเทพ, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
วรางคณา สำอางค์. (2560). การพัฒนาความสามารถในการแก้โจทย์ปัญหาคณิตศาสตร์ของนักเรียน ชั้น ประถมศึกษาปีที่ 6 โดยการจัดการเรียนรู้ ตามแนวคิดของโพลยา. วารสารมนุษย์ศาสตร์และสังคมศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, 11(1), 52-61.
วีนัส ชาลี. (2562). แนวปฏิบัติที่ดีในการจัดการเรียนรู้โดยใช้กระบวนการแก้โจทย์ปัญหาของโพลยาและผลที่มี ต่อความสามารถในการแก้โจทย์ปัญหาทางฟิสิกส์ของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาวิทยาศาสตรศึกษา คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2552). สถิติประยุกต์สำหรับการวิจัย. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สิทธิพร ประทีป, ปวีณา ขันธ์ศิลา, และสุวรรณวัฒน์ เทียนยุทธกุล. (2566). การพัฒนาความสามารถในการแก้โจทย์ปัญหาทางคณิตศาสตร์ เรื่อง อสมการเชิงเส้น ตัวแปรเดียว ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โดยใช้กิจกรรมการเรียนรู้แบบร่วมมือ เทคนิค STAD ร่วมกับกระบวนการแก้ปัญหาของโพลยา. วารสารครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, 3(1), 1-13.
สมฤทัย พุทธมนต์สิงห์. (2559). การศึกษาความรู้พื้นฐานทางคณิตศาสตร์สำหรับใช้ในวิชาฟิสิกส์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โดยการจัดการเรียนรู้รูปแบบการแก้ปัญหาของ Polyaร่วมกับเทคนิค KWDL. วารสารศึกษาศาสตร์ ฉบับวิจัยบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 10 (พิเศษ), 129-137.
สุจินต์ สุทธิวรางกูล. (2561). การพัฒนาแบบฝึกวิเคราะห์การแก้โจทย์ปัญหาวิทยาศาสตร์คำนวณวิชาวิทยาศาสตร์พื้นฐาน ว23101 ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ตามแนวคิดของโพลยา สำหรับการสอนซ่อมเสริมกลุ่มสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์ โรงเรียนท่าชนะ อำเภอท่าชนะ จังหวัดสุราษฎร์ธานี วารสารราชภัฏสุราษธานี, 2(1), 147-169.
Brijlall, D. (2015). Exploring the stages of Polya’s problem-solving model duringcollaborative learning: a case of fractions. The international journal of educationalsciences, 11(3), 291-299.
Jenny, A. O., & Katherine, B. P. (2023). Assessing the effect of Polya’s theory in improving problem-solving ability of grade 11 students in San Marcelino district. American Journal of Humanities and Social Sciences Research (AJHSSR), 7(8), 110-119. https://www.ajhssr.com/wp-content/uploads/2023/08/L23708110119.pdf
Polya, G. (1945). How to solve it (2rd ed.). Princeton university press.
Yapatang, L., & Polyiem, T. (2022). Development of the Mathematical Problem-Solving Ability Using Applied Cooperative Learning and Polya’s Problem-Solving Process for Grade 9 Students. Journal of Education and Learning, 11(3), 40-46. https://files.eric.ed.gov/fulltext/EJ1345988.pdf
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2024 วารสารวิทยาศาสตร์ปรีดียาธร
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ข้อความลิขสิทธิ์ เติมด้วยค่ะ
